Spis treści:
1. Co to jest ONMS?
2. Podział magicznych stworzeń.
3. Smoki
4. Świat Nieśmiałka
5. Gumochłony



Opieka nad magicznymi stworzeniami posiada właśnie skrót ONMS. Jest to nauka, wymyślona na potrzeby szkół magii, gdzie młodzi uczniowie poznają tego przedmiotu tajniki. Polega to między innymi na definiowaniu cech tych oto stworzeń, oraz nauczenie się, jak się nimi opiekować. Jest to mniej więcej taka mugolska Biologia. 
Na lekcjach uczniowie poznają każdy szczegół zwierzęcia, czyli czym się żywi, jak bardzo jest niebezpieczne, w jakim środowisku żyje, co pozwala im potem na bezbłędną opiekę nad nimi. Może to się przydać w przyszłości. Na przykład przy robieniu porządków w ogórdku.



Żeby łatwiej było charakteryzować magiczne stworzenia, zostały podzielone na pięć grup. Pierwszą grupą są stworzenia magiczne. Obejmuje ona Pół zwierzęta magiczne i pół rośliny magiczne.

1.Stworzenia magiczne:
a) Pół zwierzęta magiczne
b) Pół rośliny magiczne

Pół zwierzętami magicznymi są na przykład hipogryf, bogin, zwodnik. Natomiast pół roślinami magicznymi są np. chrobotem i mimoza.

Druga grupa to stworzenia pół magiczne. Są to zwierzęta ze świata mugoli, którzy hodują je nie mając pojęcia, jaką rolę odgrywają w świecie czarodziejów i jak bardzo są pożyteczne. Przykładami takich stworzeń są sowy, ropuchy, koty, szczury, myszy.

Trzecia grupa to Zezwierzęcenia. Należą do nich istoty, które wcześniej były człowiekiem, jednak zmieniły się na stałe bądź chwilowo, po ukąszeniu. Na przykład Wampiry czy Wilkołaki.

Czwarta grupa to Istoty Humaidalne. Nie przyznają się one do ludzkich cech, gdyż uważają to za ogromny wstyd. Mówią i potrafią myśleć bardziej twórczo niż człowiek, oraz mają często dużo ważnych zdolności. Przykładem są gobliny, olbrzymy, centaury, skrzaty.

Piąta i ostatnia grupa to Istoty Eteryczne. Zaliczamy do nich duchy, żywiołaki i inne. 
5. Istoty Eteryczne:
a)Duchy
b)Żywiołaki
c)Inne istoty eteryczne

Oczywiście nie mówię tu o duchu zmarłej osoby. Chodzi o między innymi szyszymorę, ponuraka czy Wodnika Kappa.



Jedne z najbardziej niebezpiecznych stworzeń, które w swoim majestatycznym pięknie są też fascynujące. Potwierdzają tezę, że niebezpieczne to piękne. Smocze rasy wiążą się też z czarną magią, której są nieodłącznym symbolem. Hodowle są znane w wielu częściach świata, jednak najpopularniejszym miejscem definitywnie jest Rumunia. Oczywiście nie zawsze są zgodne z prawem czarodziejów. Stanowią też bogactwem gatunków. Od pięknego, Opalookiego Antypodzki, do ogromnego Spiżobrzucha Ukraińskiego. Znane jest dziesięć ras. Pogrupuję je jednak alfabetycznie. 
Pysk Chińskiego Ogniomiota otaczają złote rogi, a cały pokryty jest gładką, czerwoną łuską. Jaja składane przez te smoki są purpurowe i mają złote cętki. Są też cennym składnikiem w chińskiej magii. Kiedy się denerwuje, z nozdrzy bucha mu ogień o kształcie grzyba. Jest to gatunek agresywny, choć też tolerancyjny dla smoków, z którymi dzieli terytorium. Jego przysmakiem są świnie i ludzie, żywi się jednak większością ssaków.
Czarny Hebrydzki pochodzi z Wielkiej Brytanii, a konkretniej z Hebryd, które do niej należą. Jest to gatunek bardziej agresywny od swojego walijskiego podopiecznego. Wymaga dużego terytorium na jednego osobnika – przynajmniej sto mil kwadratowych. Ma szorstkie łuski i błyszczące fioletowe oczy, natomiast wzdłuż grzbietu rząd małych, bardzo ostrych wyrostków kostnych. Zakończenie jego ogona przypomina grot strzały, zaś skrzydła przypominają wyglądem przerośniętego nietoperza. Żywi się głównie drobną zwierzyną, jednak konsumuje także spore psy i bydło.
Długoróg Rumuński jest gatunkiem wywodzącym się z Rumunii, na co wskazuje jego nazwa. Ciemnozielone łuski wyglądają ciekawie z błyszczącymi złotymi rogami, na które nabija swą ofiarę w celu późniejszego upieczenia jej swoim ognistym oddechem. Sproszkowane rogi tej rasy są cennym składnikiem eliksirów. Najwięcej osobników zajmuje obecnie Rumunię, czyli ich ojczysty kraj.
Norweski Kolczasty - ta rasa jest podobna do Rogogona Węgierskiego, aczkolwiek zamiast kolców na ogonie może się pochwalić wyjątkowo wydatnymi kolcami wzdłuż grzbietu. Gatunek ten jest agresywny wobec własnych pobratymców. W odróżnieniu od innych ras smoków żywi się stworzeniami wodnymi. Poluje też na większość ssaków lądowych. Składane przez nie jaja są czarne. Szybciej niż inne smoki opanowują zdolność ziania ogniem. 
Opalooki Antypodzki. Ten gatunek pochodzi z Nowej Zelandii, choć zdarzało się widywać go w Australii, najprawdopodobniej w momentach, kiedy przylatywał tam szukać pożywienia. Ta rasa uznawana jest za najpiękniejszą. Posiada opalizujące perłowe łuski i lśniące, wielobarwne oczy bez źrenic. Zieje jaskrawozielonym ogniem, lecz jak na smoka rzadko zabija, jeśli nie jest głodny. Jego ulubionym pokarmem są owoce, ale znane są przypadki polowania na coś większego. Jaja tego smoka są bladoszarego koloru.
Rogogon Węgierski przypomina wielką jaszczurkę pokrytą czarnymi łuskami. Ma żółte oczy, rogi barwy wypolerowanego brązu i tak samo ubarwione kolce sterczące z długiego ogona. Rogogon zieje ogniem na wyjątkowo długą odległość. Jego jaja mają kolor cementu i bardzo grube skorupki. Młode rozbijają je za pomocą kolców na ogonie. Rogogony żywią się kozami, owcami i, jeśli tylko im się uda, także ludźmi.
Spiżobrzuch Ukraiński jest największą ze wszystkich znanych smoczych ras. Spiżobrzuchy osiągają wagę nawet sześciu ton. Są bardzo pękate i wyjątkowo niebezpieczne, zdolne nawet do zdruzgotania budynku, na którym wylądują w drobny mak. Ciekawy wizerunek tworzą metaliczno szare łuski oraz wyjątkowo długie i ostre szpony. Wygląd dopełniają też oczy i pięknej, mocno intensywnej, czerwonej barwie.
Szwedzki Krótkopyski zamieszkuje dzikie i niezamieszkane górskie tereny. Jego skóra zabarwiona jest na kolor srebrno niebieski i jest wykorzystywana do produkcji rękawic ochronnych, których używa się między innymi w zielarstwie. Rogi zaś są długie i ostro zakończone. Ciekawostką jest, iż ogień wydobywający się z jego nozdrzy nie posiada barwy pomarańczowej, ale niebieską.
Walijskiego Zielonego pokrywa ładna, zielona łuska. Jaja tej rasy cechują się ziemistobrązową barwą oraz cętkami w kolorze łusek smoka. Żywi się głównie owcami, a zamieszkuje głównie tereny wysokogórskie, gdzie zakładają smocze rezerwaty. Ryk tego zieleńca jest bardzo melodyjny, co czyni go wyjątkowym. Rasa ta jest jedną z łagodniejszych.
Żmijoząb Peruwiański to najmniejszy smok ze wszystkich znanych ras. Odbija to sobie jednak szybkim lotem, wyprzedzając innych rasowców. Sięga tylko piętnastu stóp długości. Pokrywa go gładka łuska o kolorze miedzi, zaś na grzbiecie posiada czarny pas – cechę charakterystyczną. Ma krótkie nóżki i wyjątkowo, a nawet bardzo jadowite kły. Żywi się również kozami i krowami, lecz pod koniec XIX wieku tak się rozsmakował w ludziach, że Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów była zmuszona wysłać do Peru łowców, którzy przetrzebili zbyt szybko mnożącą się populację żmijozębów.
Rasy bywają też ze sobą krzyżowane, co prowadzi do powstawania nowych podgatunków. Nie jest to robione całkowicie legalnie. Wielu ukrywa hodowle przed Ministerstwem Magii. Krążą też plotki, że niezgodne z prawem jajo można znaleźć nawet w okolicach Londynu.




Nieśmiałek to stworzonko pilnujące drzew, spotykane najczęściej w zachodniej Anglii, południowych Niemczech oraz niektórych lasach Skandynawii. Osiąga wzrost do 8 cali, przez co trudno go zauważyć, sprawia wrażenie, że składa się z kory, gałązek i dwóch małych, brązowych kamyczków. Żywią się insektami, głownie kornikami. Są pokojowo nastawione, i bardzo nieśmiałe, lecz jeśli ktoś zagraża drzewu, którego pilnuje, rzuca się na wroga i stara mu się wydrapać oczy swoimi spiczastymi palcami. Żeby odwrócić jego uwagę od drzewa, trzeba podać mu kilka korników, a kiedy zwierzątko się nimi zajmie, trzeba pobrać próbkę drzewa, bo nic innego zrobić się nie da.


Żyje w wilgotnych rowach. Jest to gruby brązowy robak, który bardzo wolno się porusza. Początek i koniec robaka są identyczne i obie wydzielają śluz, który jest czasem używany do zagęszczania mikstur. Bardzo lubią sałatę, choć jedzą praktycznie każde warzywo. Gumochłon posiada niby-żołądek, który jedynie go imituje. Niby-żołądek okrąża gruczoł śluzowy, który sprawia, że gumochłon wydziela śluz. Przewody pokarmowe prowadzą pokarm, tak, aby trafił on do żołądka i został zmiażdżony. Inaczej strawiony. Gumochłon posiada również kanały śluzowe, którymi płynie ta właśnie ta mazista substancja. Przedjamię nie odgrywa ważniejszej roli u tych zwierząt, a przez otwór gębowy wprowadzany jest pokarm.